Komt door het verhaal van een oud klasgenote dat ik vandaag te horen kreeg. Een vriendinnetje van ons groepje is in de tijd dat wij, bijna 30 jaar geleden (jeetje, wat wordt ik al oud), samen op de MAVO zaten door een oom misbruikt, zwanger geraakt en geaborteerd en wij wisten van niets...Afschuwelijk!
Dat we gewoon van alles met elkaar gedaan hebben terwijl zij zo'n zware last met zich meedroeg en ik daar niets van heb gemerkt!
Ik moest zo verschrikkelijk huilen toen ik dat las. Ik kon niet eens vertellen waarom ik zo moest huilen.
Esmee helemaal bezorgd...Leg dat maar eens uit.
Vanavond de allerlaatste hand gelegd aan Richard's kistje: De kikker zit erop.
Ze had ook een fotoboek van de dag van de crematie, een bevriende fotografe had die dag, zeer discreet, foto's genomen en daar een boek van gemaakt en het is echt een mooi boek. Niet verdrietig. Dat is het enige positieve geweest aan deze slepende toestand: Alles wat gezegd moest is gezegd en de dag is gegaan zoals Richard het zelf had gewild. Op de binnenkant van de boekomslag zat een foto van Ries zo die was, met z'n ondeugend glimmende pret-oogjes, ik móest gewoon lachen. Maar daarna toch ook huilen en nu ik het opschrijf schiet ik ook weer vol...
Misschien dat ik, nu de kist is afgeleverd, ook weer eens aan de echte kaarten-business kan werken. Sinds ik begon aan de kist is er niet echt wat gebeurd op dat gebied. Challenges komen en gaan, ik bekijk ze en doe er vervolgens niet aan mee...Geen inspiratie, writers-block ofzo.
Morgen ben ik lekker vrij! Uitslapen en dan misschien maar eens aan de kaarten-maak, misschien lukt het dan.
M'n rug is trouwens een stuk beter! Nog niet helemaal over, maar wel bijna. Kan tenminste weer normaal bewegen enzo.
Tsjonge, ik heb er wel een lang verhaal van gemaakt zeg. En al is er misschien niemand die het leest...ik ben het wel even kwijt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten